Waiting
in palest light
there is no shelter
I stand bare
on coldest ground
moon is waiting
love forgotten
dreams have gone
and left no sound
waiting for
midwinter's dawning
in the harsh
of northern light
singing out
my song of silence
this emptiness
I cannot fight
silently
I rest my head
my sorrow, aches,
my oldest pain
list'ning once more
to the singing
of the winds,
so full of rain
2015 G. Penning©
Story
and here, my heart, I shelter
from darkened clouds and skies
this trembling well awoken
the sorrows, aches and lies
in this nook I take refuge
my heart in both my hands
this story is unfolding
some godforsaken lands
the last time I drank water
seems ever far away
my soul so long's been yearning
for light and hope to stay
this shelter will not keep me
the story's not been told
so on I go and wander
in forests, dark and cold
2018 G.Penning 2018
Weemoed heeft een eigen kleur, een bepaalde eenvoud, schoonheid en traagheid. Voel ik me melancholisch of bespeur ik weemoed, dan tuur ik er wat naar, zie de golfbeweging, neem de specifieke kleuren waar en schilder ermee of dicht een vers. (Gek genoeg meestal in het Engels, zoals in bovenstaande dichtsels. Mijn vechtlust, verlangen of liefde vertaalt zich vaker in het Nederlands of Fries.)
Ik kan me de specifieke sipheid niet herinneren die deze gedichten voortbracht (ik zal wel zelfmedelijden gehad hebben, daar ben ik soms erg goed in), maar ik hoef me niet weemoedig of melancholisch te voelen om toch iets weemoedigs of melancholisch te schrijven of te schilderen. Ik heb namelijk nogal een goed ontwikkeld inbeeldingsvermogen, mijn verbeelding. Dus zie ik een weemoedige film, lees ik een treurig boek of is het buiten grijs, dan kan er iets uit mijn pen of penseel komen, Leonard Cohen waardig (niet qua kwaliteit, ik zou niet durven zo'n vergelijking te maken, maar qua donkerheid; het donker straalt er vanaf, zeg maar.)
Zonder dat ik me zelf donker voel. Dat is geen voorwaarde.
